Klapstoeltjesbeheer

Soms is ons antwoord op de vraag ‘Wat doen jullie eigenlijk aan natuurbeheer?’ even simpel als verwarrend: soms doen we… niets. Afwachten en kijken wat er gebeurt is dan precies wat nodig is. Want de natuur kan vaak prima voor zichzelf zorgen. Mits er voldoende ruimte is voor natuurlijke processen om hun gang te gaan.

Een mooi voorbeeld van dit soort nul beheer zijn de Slikken van Voorne. Hier heersen wind, zon en zee. Het is een prachtig uitgestrekt slikken en schorren gebied dat spontaan is ontstaan door verschillende menselijke activiteiten. Met de aanleg van de Brielse Gatdam, Deltawerken en Maasvlaktes verdween niet alleen de open verbinding van de Brielse Maas met de zee. Stromingen veranderden, de wind kreeg op andere plekken grip en met eb bleven op nieuwe plaatsen slik liggen. Slikplaten ontstonden die vervolgens uitgroeiden tot zandplaten met kreken. Zo ontstond er als vanzelf een nieuwe Waddenzee voor de kust van het eiland Voorne Putten.

En dat gaat hier verrassend goed. In veel andere natuurgebieden is dat echter een stuk lastiger dan je misschien zou denken. Want natuurgebieden staan zelden op zichzelf. Ze zijn altijd verbonden met menselijke activiteiten: via watersystemen, recreatieroutes, de lucht en meer. Dan kun je als boswachter vaak niet toekijken en nietsdoen. Dus als de wind zaden van de reuzenberenklauw langs een wandelpad zaait, halen wij die planten weg. Om recreanten te beschermen tegen de brandharen en om onze inheemse flora te behoeden voor overwoekering door deze invasieve exoot.

Op deze manier helpen we soorten die het moeilijk een handje helpen.

En zorgen we dat bezoekers ongestoord van de natuur kunnen genieten.

Dat neemt niet weg dat natuur beheren vanuit de klapstoel in onze drukke provincie steeds moeilijker wordt. Maar we koesteren het waar het nog kan.