In duingebieden is de depositie (neerslag) van stikstof een groot probleem. Als natuurbeheerders zien we dagelijks de gevolgen; open duin groeit in hoog tempo dicht, waardoor de overleving van kwetsbare soorten zoals de tapuit en zandhagedis onzeker wordt. Door stikstofmaatregelen vooruit te schuiven, zetten we onze leefomgeving, onze kustveiligheid en drinkwatervoorziening op het spel. Dat risico is onaanvaardbaar.

Nieuwsuur maakte de volgende reportage, met daarin een reactie van onze directeur, Michiel Houtzagers. Het item begint bij 10:48 minuten.

Speculatie over stikstofdepostie

Ammoniak van zee (3% van de totale stikstofdepositie in Nederland, bron CBS) is een verzamelbegrip voor alle stikstof die met westenwind van zee komt en die we niet direct kunnen herleiden naar één specifieke veroorzaker. Ammoniak van zee komt deels overwaaien van industrie uit Engeland en België, is deels te herleiden aan ammoniak die via rivieren uit het binnenland komt en komt deels van de scheepvaart. Het exacte aandeel van deze sectoren is moeilijk aan te tonen. Daarom is ervoor gekozen door het RIVM om ammoniak van zee als een meetafwijking op te nemen bij de eerder genoemde sectoren, zodat we in ieder geval aan de slag kunnen met reductie van stikstof in het duingebied. 

De provincies Noord-Holland, Zuid-Holland en Zeeland willen opnieuw onderzoek laten doen naar ammoniak van zee. Verder onderzoek naar de herkomst van stikstof van zee helpt ons om gerichter te werk te gaan, maar ontslaat ons niet van de plicht om nu te handelen. Ook zonder deze aanvullende onderzoeken, moeten en kunnen op korte termijn grote stappen gezet worden in de aanpak van stikstof in de kustgebieden.